Miło jest nam gościć wszystkich odwiedzających naszą witrynę. Od sierpnia 2010 roku mamy przyjemność opisywać i ilustrować na stronie internetowej najważniejsze wydarzenia z życia naszej wsi. Za pośrednictwem internetu prezentujemy ważniejsze wydarzenia z życia parafii, uroczystości kościelne oraz wydarzenia kulturalne. Mamy nadzieję, że każdy odnajdzie tu interesujące go wiadomości dotyczące naszej dziećmarowskiej społeczności.
Ks. Józef Czempiel
Bł. męczennik Ks. Józef Czempiel (1883-1942)
Urodził się 21 września 1883 roku w wielodzietnej rodzinie górniczej w Józefce koło Piekar. Po ukończeniu gimnazjum w Bytomiu wstąpił w 1904 roku na wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego. W okresie studiów uczęszczał na seminarium slawistyki prowadzone przez prof. Władysława Nehringa. Był aktywnym członkiem Kółka Polskiego, działającego w konwikcie biskupim. Należał także do Kółka Braterskiego „Zet”. Był współtwórcą Koła Studenckiego „Swoi”. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1908 roku.
Ks. Józef Czempiel – wikariusz w Rudzie w latach 1908-1916, męczennik, beatyfikowany w 1999 roku
Parafia św. Józefa w Rudzie była w latach 1908-1916 pierwszą placówką duszpasterską ks. J. Czempiela. W owym czasie na jej terenie znajdował się kościół Matki Boskiej Różańcowej. W parafii rudzkiej ks. J. Czempiel rozpoczął bogatą działalność w ruchu abstynenckim, zakładając w 1910 roku „Biuro doradcze dla chorujących na alkohol i dla osób, które z pijakami nie wiedzą sobie żadnej rady”. Ożywił istniejące Stowarzyszenie Wstrzemięźliwości oraz powołał do życia Stowarzyszenie Abstynentów, do którego wstąpiło wkrótce 800 parafian rudzkich. Opiekował się także stowarzyszeniami skupiającymi młodzież. Jednym z jego wychowanków był Henryk Innocenty Grzondziel – przyszły biskup.
Od czerwca 1916 roku, przez krótki okres czasu, spełniał posługę duszpasterską w Miedźnej w okolicach Pszczyny. Kolejną placówką były Wiśnicze koło Toszka, gdzie pomagał swemu krewnemu, ks. S. Łebkowi, a po jego śmierci administrował przez blisko 8 miesięcy wiśniczańską parafią. Od początku marca 1918 roku był proboszczem w parafii pw. św. Michała Archanioła w Dziećmarowie (pow. głubczycki). Popadł tam jednak wkrótce w konflikt z władzami, po wprowadzeniu języka polskiego do nauki przygotowawczej przed spowiedzią i Komunią św. Za wstawiennictwem ks. Józefa Wajdy z Kielczy, byłego posła, ks. J. Czempiel został mianowany 26 stycznia 1919 roku lokalistą w należących do parafii kielczańskiej Żędowicach w pow. strzeleckim, gdzie przyszło mu pracować w burzliwych latach 1919-1921.
U boku ks. J. Wajdy ugruntował swe poglądy na sprawy narodowe i aktywnie zaangażował się w polską działalność kulturalno-społeczną. Pod pseudonimem Makkabeus, wspólnie z księdzem Emilem Szramkiem (pseud. Lubomir), napisał w języku niemieckim i wydał w 1919 roku w Opolu książkę pt. Das Recht auf die Muttersprache im Licht Christentums (Prawo do języka ojczystego w świetle nauki chrześcijańskiej). W Żędowicach wybrano go na przewodniczącego gminnego Polskiego Komitetu Plebiscytowego. Plebiscyt w tej miejscowości wygrała zdecydowanie strona polska, ale wskutek podziału Górnego Śląska Żędowice przypadły państwu niemieckiemu. W tej sytuacji ks. J. Czempiel, zdając sobie sprawę z wielkich trudności jakie napotka w działalności duszpasterskiej i społecznej, opuścił Żędowice i przeniósł się na tę część Górnego Śląska, która została przyznana państwu polskiemu.
W lipcu 1922 roku został proboszczem wielkiej parafii Wniebowzięcia Naj-świętszej Maryi Panny w Wielkich Hajdukach (obecnie Chorzów Batory). W działalności duszpasterskiej, oprócz zwykłej posługi kapłańskiej, położył akcent na sprawy społeczno-kulturalne. W latach kryzysowych zorganizował komitet pomocy bezrobotnym. Kuchnia tego komitetu wydawała tygodniowo od 800 do 1000 bonów na chleb i obiady. W 1923 roku ks. J. Czempiel był głównym współtwórcą odrodzonego ruchu abstynenckiego na Górnym Śląsku, ogarniając nim nie tylko robotników, lecz także przemysłowców, zorganizowanych w Śląskiej Lidze Antyalkoholowej, która sponsorowała ruch abstynencki. Zorganizował w 1926 roku Śląski Związek Abstynencki, zrzeszający różne organizacje antyalkoholowe, działające wtedy na terenie ówczesnego województwa śląskiego. Działalność w ruchu abstynenckim zjednała mu poważanie w całej Polsce. W 1926 roku mianowano go radcą duchownym, a od 1931 roku był dziekanem dekanatu królewskohuckiego (chorzowskiego). Za wybitne zasługi w działalności społecznej, a zwłaszcza przeciwalkoholowej, władze państwowe odznaczyły go w 1932 roku Złotym Krzyżem Zasługi, Mimo rozlicznych obowiązków doprowadził w 1939 roku do zakończenia budowy (w stanie surowym) nowego kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Chorzowie Batorym.
Aresztowany w dniu 13 kwietnia 1940 roku przez gestapo, został umieszczony w obozie koncentracyjnym w Dachau. Na początku maja 1942 roku władze obozowe skierowały go, już poważnie chorego, do transportu, prawdopodobnie do Mauthausen. Okoliczności i dokładna data śmierci ks. Józefa Czempiela nie są znane. Zginął w maju lub na początku czerwca 1942 roku.
Ojciec Św. Jan Paweł II, w czasie uroczystości w Warszawie, w dniu 13 czerwca 1999 roku, dokonał beatyfikacji 108 Męczenników, a wśród nich również ks. Józefa Czempiela.
Zobacz również: